จงหิวเสมอ

เมื่อเช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น กวางต้องออกวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อรักษาชีวิตไม่ให้ถูกสิงโตจับกิน
และเช้าวันเดียวกันเริ่มต้น สิงโตต้องออกวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อให้มีอาหารประทังชีวิต

ความหิวทำให้เราต้องออกเดินทางหาอาหาร

และความหิวก็ทำให้เราต้องดิ้นรนไม่ให้กลายเป็นเหยื่อ

ดังนั้นความหิวจึงเป็นพลังขับเคลื่อนอะไรหลายอย่างให้เราเดินหน้าต่อไป
ลองนึกภาพว่ามนุษย์ไม่ต้องกิน ทรัพยากรธรรมชาติรวมทั้งสิ่งมีชีวิตต่างๆคงเหลือเฟือ
และเราอาจจะหาความหมายของการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ไม่ได้

การกินจึงถูกบรรจุเป็นปัจจัยพื้นฐานของมนุษย์ข้อแรก
ช่วงเวลาที่มีความสุขมากที่สุดที่ต้องยอมรับว่า
คือช่วงเวลาที่เรากำลังกินนั่นเอง
เมื่ออาหารผ่านลิ้นผัสสะทั้งห้ามันเปิดออกและเรารับมันอย่างตั้งใจ

ผมมีข้อสังเกตอย่างหนึ่งในช่วงเวลาที่ผมต้องทำสงครามกับน้ำหนักตัวเอง
คือการไม่กิน หรือการกินน้อย มันอาจจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนไม่ชอบกิน
แต่มันเป็นเรื่องที่ทรมานที่สุดสำหรับคนที่การกินคือความสุขของชีวิต
วิธีทำน้ำหนักลงได้คือต้องต่อสู้ความรู้สึกหิวตลอดเวลา
ความหิวเป็นพลังให้เราระลึกเสมอว่าเรากำลังต่อสู้เพื่ออะไร