ก่อนจะเลิกกันเราคงต้องรักกันมาก่อน
ก่อนจะรักกันเราคงต้องชอบพอกันมาก่อน
ก่อนจะชอบพอกันเราต้องเห็นในสิ่งที่ดีงามกันมา
มันค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนเป็นความรัก
สำหรับผู้เขียนแล้วคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จ
ขนาดมาเล่าให้ใครฟังได้ กลับจะลุ่มๆดอนๆเสียด้วยซ้ำ
แต่ก็ไม่ถึงขนาดล้มพังพาบที่จะมาเล่าอะไรเด็ดๆได้เช่นเดียวกัน
ความรักเป็นเหมือนสิ่งที่มันเกิดมากับสิ่งมีชีวิตทั้งมวล
เริ่มมาจากได้ความรักจากผู้ให้กำเนิด
แล้วก็รักกับคนรู้จักกัน
ต่อยอดกันไปเรื่อยๆจนกลายเป็นครอบครัว
การหักเหมันอยู่ที่เวลามันเปลี่ยนแล้วเราเปลี่ยนไปคนละทางกัน
เรามีความต้องการอยากให้เค้าเป็นอย่างที่เราคิดมากขึ้น
เค้าอยากจะให้เราเป็นอย่างที่เค้าคิดมากขึ้น
เราเริ่มมีความคิดว่าเราเป็นแบบนี้
เค้ามีความคิดว่าเค้าเป็นแบบนั้น
หรือความเป็นตัวเองมันมากกว่าที่จะยอมอีกฝ่ายเหมือนก่อน
คนรอบๆตัวยอมที่จะแยกตัวเองเป็นใบเลี้ยงเดี่ยวมากกว่าใบเลี้ยงคู่
ผมเองไม่ได้ยึดติดว่าต้องเป็นคู่กันไปจนตายถ้ามันอยู่แล้วทรมานขนาดนั้น
ลูกเป็นสิ่งที่ทำให้พ่อแม่คิดหนักที่สุดว่าจะไปต่อหรือจะแยกกันดี
ปัจจุบันลูกเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่าพ่อแม่เสียอีก
พี่น้องกันเองยังไม่ค่อยเข้าใจกัน
ประสาอะไรกับคนที่เกิดมาคนละที่
โตมาคนละแบบจะเข้าใจกันทั้งหมด
หาเวลาที่เรามีเหตุผลมากที่สุด
มานั่งคุยกันแล้วลองปรับหากันดู
มันไม่ง่ายจริงๆแต่มันก็เป็นไปได้
พยายามดูก่อนถ้าไม่ได้จริงๆค่อยแยกย้าย
กว่าเราจะรักกันมันใช้เวลานานกว่าที่เราจะแยกทางกัน
ความรักยังเป็นเรื่องที่สวยงามเสมอ
