มันเริ่มต้นจากผมไปร้านกาแฟ แล้วถามว่าวันนี้มีกาแฟอะไรแนะนำบาริสต้าเอานิ้วเขี่ยถุงกาแฟข้างๆประมาณสามสี่ถุงแล้วบอกว่า มีกาแฟไทย กาแฟไทยอันนี้ดีอย่างไร เค้าบอกว่าเป็นกระบวนการเดียวกับการทำไวน์ที่ดังระดับโลกชื่อว่า Amarone ของอิตาลี และนี่คือที่มาของการค้นหากระบวนการเหล่านั้น Amarone เป็นไวน์ที่พบได้ในเขต Valpolicella ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของประเทศอิตาลี ความพิเศษจะเริ่มต้นจากตรงนี้ครับ– เมล็ดกาแฟจะถูกเก็บลักษณะเมล็ดแบบเชอรี่คือสุกแดง ในช่วงฤดูหนาว กันยายน ถึง มกราคม– เดือนมกราคมจะทำการตากแห้ง แห้งซะจนเหี่ยวแบบลูกเกด ในห้องคุมอุณหภูมิและความชื้น ถ้าเป็นองุ่นจะตากไว้ 120 วัน แต่เมล็ดกาแฟจะประมาณ 60 วัน– ทำการหมักรอบแรก– และนำมาบ่มในถังไม้โอ๊คอีกรอบ ตามภาษาของผมคงเรียกว่า double anaerobic coffee คือทำให้กาแฟมีความซับซ้อนมากยิ่งขึ้น เมล็ดกาแฟและกระบวนการต่างๆนี้มาจาก Sirinya Coffee THAILAND SIRINYA AMARONE

ผมคิดว่า ผมใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงจะไม่มีความสามารถ เท่าคนที่มีความสามารถที่ผมได้รู้จักหลายๆคน หลายครั้งผมคิดว่าอะไรทำให้ผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ถึงเป็นจอมยุทธในยุทธภพเหล่านั้น เท่าที่ผมทราบ จอมยุทธเหล่านั้นเรียนน้อยกว่าพวกเรา แล้วเราจะปั้นจอมยุทธคนใหม่มาแทนที่เขาเหล่านั้นได้หรือไม่ คำตอบคือบางอย่างได้ บางอย่างไม่ได้ อาจจะมีที่เก่งกว่าแต่จำนวนน้อยกว่า ถ้ามีเวลาสักสองร้อยปีเราอาจจะมีเวลาถ่ายทอดประสบการณ์กันได้มากกว่านี้ เอาเข้าจริงๆเรามีโอากสเรียนรู้จากผู้มีประสบการณ์เพียงไม่นานเท่านั้น เพราะกว่าเขาเองกว่าจะมีประสบการณ์ขนาดนั้นบางคนอาจจะใช้เวลาทั้งชีวิต เริ่มต้นจากเครื่องเสียงผมมันออกอาการกลับบ้านเก่า ผมแบกไปหลายที่ตั้งแต่ตัวแทนจำหน่าย ร้านใกล้บ้าน ไม่มีใครตอบโจทย์ผมได้ จนต้องสืบเสาะค้นหาแล้วทราบว่า บนยอดเขาเหลียงซานคนละฟากฝั่งกับที่ผมอยู่มีจอมยุทธท่านหนึ่ง ผมไม่ลังเลที่จะแบกไปท้าทายความสามารถจอมยุทธท่านนี้ ซ่อมได้ หายดี มันเป็นเรื่องที่ผมต้องยอมรับในความสามารถจริงๆ ต่อมาจะมีบาริสต้าสักกี่คนที่กลับบ้านไปคั่วกาแฟด้วยตัวเอง มีครับแต่น้อย คนทำทำขนาดนี้ต้องรู้รอบด้านจริงๆ เดี๋ยวนี้คิดอะไรไม่ออกก็เปิดร้านกาแฟไว้ก่อน จึงไม่แปลกอะไรที่เราจะเห็นร้านกาแฟเปิดใหม่และปิดตัวลงเหมือนการกระพริบตา ตัวจริงเท่านั้นที่จะสามารถยืนระยะในโลกแห่งความเปิดง่ายและปิดง่ายอย่างร้านกาแฟ ร้านลูกชิ้นปลานี้เจ้าของร้านเคยเป็นเพื่อนเล่นกับพ่อผมตั้งแต่สมัยพ่อผมเด็กๆ เขาทำลูกชิ้นปลาเอง อยู่ข้างโบสถ์พราหมณ์ครับขายเฉพาะกลางวันเท่านั้น ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอร่อยอย่างไร แต่นักชิมเอ่ยปากว่าอร่อย ร้านนี้ใกล้จะเลิกกิจการแล้วครับเพราะเจ้าของที่จะเอาไปทำโรงแรม และเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวก็ถือโอกาสจะเกษียณตัวเองไปในตัว คงมีร้านลูกชิ้นปลาอีกมากแต่รับรองว่าคุณจะไม่ได้ทานลูกชิ้นปลาอะไรแบบนี้อีก สุดท้ายคือป๋าชู ผมมีโอกาสได้รู้จักป๋าชูมาเกินสิบปีสิ่งที่ป๋าทำตั้งแต่อายุไม่ถืงยี่สิบจนเลยหกสิบ คือการทำเบเกอรี่

ผมเกิดมาก็เห็นพระองค์ท่านทรงงานมาตลอด โครงการส่วนมากมักจะเกิดก่อนผม เวลาไปต่างจังหวัดที่เราไม่เคยไป พระองค์ท่านเสด็จมาแล้วทั้งสิ้น เมื่อ 50 ปีก่อนที่นี่จะเป็นอย่างไรนะ ผมคิดในใจ นี่เป็นโครงการชลประทานโครงการแรกของพระองค์ท่าน

ก่อนจะเลิกกันเราคงต้องรักกันมาก่อน ก่อนจะรักกันเราคงต้องชอบพอกันมาก่อน ก่อนจะชอบพอกันเราต้องเห็นในสิ่งที่ดีงามกันมา มันค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนเป็นความรัก สำหรับผู้เขียนแล้วคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จ ขนาดมาเล่าให้ใครฟังได้ กลับจะลุ่มๆดอนๆเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ถึงขนาดล้มพังพาบที่จะมาเล่าอะไรเด็ดๆได้เช่นเดียวกัน ความรักเป็นเหมือนสิ่งที่มันเกิดมากับสิ่งมีชีวิตทั้งมวล เริ่มมาจากได้ความรักจากผู้ให้กำเนิด แล้วก็รักกับคนรู้จักกัน ต่อยอดกันไปเรื่อยๆจนกลายเป็นครอบครัว การหักเหมันอยู่ที่เวลามันเปลี่ยนแล้วเราเปลี่ยนไปคนละทางกัน เรามีความต้องการอยากให้เค้าเป็นอย่างที่เราคิดมากขึ้น เค้าอยากจะให้เราเป็นอย่างที่เค้าคิดมากขึ้น เราเริ่มมีความคิดว่าเราเป็นแบบนี้ เค้ามีความคิดว่าเค้าเป็นแบบนั้น หรือความเป็นตัวเองมันมากกว่าที่จะยอมอีกฝ่ายเหมือนก่อน คนรอบๆตัวยอมที่จะแยกตัวเองเป็นใบเลี้ยงเดี่ยวมากกว่าใบเลี้ยงคู่ ผมเองไม่ได้ยึดติดว่าต้องเป็นคู่กันไปจนตายถ้ามันอยู่แล้วทรมานขนาดนั้น ลูกเป็นสิ่งที่ทำให้พ่อแม่คิดหนักที่สุดว่าจะไปต่อหรือจะแยกกันดี ปัจจุบันลูกเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่าพ่อแม่เสียอีก พี่น้องกันเองยังไม่ค่อยเข้าใจกัน ประสาอะไรกับคนที่เกิดมาคนละที่ โตมาคนละแบบจะเข้าใจกันทั้งหมด หาเวลาที่เรามีเหตุผลมากที่สุด มานั่งคุยกันแล้วลองปรับหากันดู มันไม่ง่ายจริงๆแต่มันก็เป็นไปได้ พยายามดูก่อนถ้าไม่ได้จริงๆค่อยแยกย้าย กว่าเราจะรักกันมันใช้เวลานานกว่าที่เราจะแยกทางกัน ความรักยังเป็นเรื่องที่สวยงามเสมอ  

ผมโตมาทันกับการหิ้วปิ่นโตไปโรงเรียนหรือการไปทำบุญที่วัด ตอนผมเด็กๆหน้าโรงเรียนจะมีของกินมารอขายนักเรียนสารพัด ก๋วยเตี๋ยวหลอด กุยช่าย อาบังขายถั่ว ทังหมดนี่ขายใส่กระทงใบจากไม่ก็ใบตอง แล้วก็หายไปเรื่อยๆกลายเป็นถุงพลาสติกและพัฒนามาเป็นกล่องโฟม เดินไปโรงอาหารคนเยอะพนักงานก็มักจะสั่งใส่กล่องไปทานบนออฟฟิสกัน ตกเย็นกลับบ้านไม่มีอะไรรับทานก็สั่งใส่กล่องโฟมกลับบ้านไปทานต่อ มันสะดวกดีเป็นคำตอบที่ง่ายทั้งคนขายและคนซื้อแต่เรากลับกำลังสร้างขยะให้เพิ่มมากขึ้นทุกวันโดยเฉพาะขยะที่เป็นสารเคมีโดยเฉพาะโฟมเมื่อเผาจะไปทำลายชั้นโอโซนให้โลกนั้นร้อนขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ หลายคนเริ่มมีการปรับตัวเพื่อโลกของเราโดยการพกปิ่นโตไปซื้ออาหารทั้งทานที่ออฟฟิสและซื้อกลับบ้าน เทรนของโลกต่อไปนี้คือการดูแลโลกที่ถูกทำร้ายโดยคนรุ่นก่อนไปอย่างมากมาย อย่าลืมพกปิ่นโตไปซื้อกับข้าวนะครับ