ผมคิดว่า ผมใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงจะไม่มีความสามารถ
เท่าคนที่มีความสามารถที่ผมได้รู้จักหลายๆคน
หลายครั้งผมคิดว่าอะไรทำให้ผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ถึงเป็นจอมยุทธในยุทธภพเหล่านั้น
เท่าที่ผมทราบ จอมยุทธเหล่านั้นเรียนน้อยกว่าพวกเรา
แล้วเราจะปั้นจอมยุทธคนใหม่มาแทนที่เขาเหล่านั้นได้หรือไม่
คำตอบคือบางอย่างได้ บางอย่างไม่ได้
อาจจะมีที่เก่งกว่าแต่จำนวนน้อยกว่า
ถ้ามีเวลาสักสองร้อยปีเราอาจจะมีเวลาถ่ายทอดประสบการณ์กันได้มากกว่านี้
เอาเข้าจริงๆเรามีโอากสเรียนรู้จากผู้มีประสบการณ์เพียงไม่นานเท่านั้น
เพราะกว่าเขาเองกว่าจะมีประสบการณ์ขนาดนั้นบางคนอาจจะใช้เวลาทั้งชีวิต
เริ่มต้นจากเครื่องเสียงผมมันออกอาการกลับบ้านเก่า
ผมแบกไปหลายที่ตั้งแต่ตัวแทนจำหน่าย ร้านใกล้บ้าน
ไม่มีใครตอบโจทย์ผมได้ จนต้องสืบเสาะค้นหาแล้วทราบว่า
บนยอดเขาเหลียงซานคนละฟากฝั่งกับที่ผมอยู่มีจอมยุทธท่านหนึ่ง
ผมไม่ลังเลที่จะแบกไปท้าทายความสามารถจอมยุทธท่านนี้
ซ่อมได้ หายดี มันเป็นเรื่องที่ผมต้องยอมรับในความสามารถจริงๆ
ต่อมาจะมีบาริสต้าสักกี่คนที่กลับบ้านไปคั่วกาแฟด้วยตัวเอง
มีครับแต่น้อย คนทำทำขนาดนี้ต้องรู้รอบด้านจริงๆ
เดี๋ยวนี้คิดอะไรไม่ออกก็เปิดร้านกาแฟไว้ก่อน
จึงไม่แปลกอะไรที่เราจะเห็นร้านกาแฟเปิดใหม่และปิดตัวลงเหมือนการกระพริบตา
ตัวจริงเท่านั้นที่จะสามารถยืนระยะในโลกแห่งความเปิดง่ายและปิดง่ายอย่างร้านกาแฟ
ร้านลูกชิ้นปลานี้เจ้าของร้านเคยเป็นเพื่อนเล่นกับพ่อผมตั้งแต่สมัยพ่อผมเด็กๆ
เขาทำลูกชิ้นปลาเอง อยู่ข้างโบสถ์พราหมณ์ครับขายเฉพาะกลางวันเท่านั้น
ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอร่อยอย่างไร แต่นักชิมเอ่ยปากว่าอร่อย
ร้านนี้ใกล้จะเลิกกิจการแล้วครับเพราะเจ้าของที่จะเอาไปทำโรงแรม
และเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวก็ถือโอกาสจะเกษียณตัวเองไปในตัว
คงมีร้านลูกชิ้นปลาอีกมากแต่รับรองว่าคุณจะไม่ได้ทานลูกชิ้นปลาอะไรแบบนี้อีก
สุดท้ายคือป๋าชู ผมมีโอกาสได้รู้จักป๋าชูมาเกินสิบปีสิ่งที่ป๋าทำตั้งแต่อายุไม่ถืงยี่สิบจนเลยหกสิบ
คือการทำเบเกอรี่ ความอร่อยของป๋าขอยกตัวอย่างลูกค้าเพียงเจ้าเดียวคือ รถไฟออเรนทัลเอกซเพรส
ต้องให้ป๋าทำเบเกอรี่ให้ สำหรับการเดินทางทุกครั้งไม่ว่าป๋าจะย้ายตัวเองไปโรงแรมไหนก็ตาม
สิ่งที่ผมคิดได้คือเขาเหล่านั้นเห็นตัวเองก่อนคนอื่น
เป็นไปได้ผมอยากให้เขาเหล่านั้นมีอายุเป็นอมตะ
เพื่อให้มนุษยชาติได้มีโอกาสได้เรียนรู้ประสบการณ์ของเขา
บางทีเราก็วิ่งไปหาอะไรที่ใช่ทั้งชีวิตจนแก่ตาย
ก็ไม่แน่ใจว่ามันใช่เราไหม
ทั้งที่มันก็อยู่ในตัวเรานี่เอง
ลองหยุดแล้วกลับมามอง
ว่ากระบวนท่าไร้เทียมทานนั้นมันคืออะไร
ผมเองเริ่มต้นจากการสังเกตจอมยุทธแล้วฝึกตาม
จากนั้นก็มีกระบวนท่าของตัวเองเพื่อสร้างตัวตนของเรา
และจบด้วยไร้กระบวนท่าไร้ตัวตน
