ส่วนตัวเป็นคนชอบหนังแนว super hero มากๆแบบมาช่วยโลก แต่หนังเรื่องนี้ตีความในแนวทางที่แตกต่างออกไป การเกิดขึ้นของสิ่งหนึ่งเป็นผลมาจากสิ่งหนึ่งหรือหลายสิ่งที่ตีเส้นให้เขาไปทางนั้น ผมยังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้ดูแต่ตัวอย่างหนัง ซึ่งสิ่งที่ทำให้ผมสะดุดก็คือท่วงทำนองเพลงปิดท้ายของ Trailer นี้ ที่มีความเป็นแจ๊สอย่างชัดเจน send in the clowns คือประโยคปิดท้ายตัวอย่างหนัง เพลงที่ผมเคยฟังมาตั้งแต่เด็กๆ เพลงนี้เกิดขึ้นในปี 1973 ซึ่งเริ่มต้นด้วยการเป็นเพลงประกอบละครเวที และหลังจากนั้นศิลปินแจ๊สก็เอามาร้องประหนึ่งว่ามันคือเพลงชาติของชาวแจ๊สเลยทีเดียว เวอร์ชั่นที่คุ้นหูมากที่สุดสำหรับผู้เขียนเองคงเป็นของ Frank Sinatra เพลงช่วยตอกย้ำความหม่นของหนังให้ดำดิ่งลงไปใต้ก้นบึ้งของมหาสมุทร เนื้อเพลงเองก็เหมือนจะตัดพ้อในชะตาชีวิตตัวเอง นักวิจารณ์หลายคนไม่แนะนำให้พาเด็กไปดูเพราะหนังไม่ใช่ ฮีโร่โลกสวยอย่างที่คิด การตีแผ่การเป็นคนร้ายในสังคมมันเป็นดาบสองคม คมแรกก็คงจะบอกได้ว่าสังคมมันเป็นแบบนี้นะเราควรจะปรับให้ดีขึ้น ส่วนคมที่สองอาจจะมีการเลียนแบบมากขึ้น ก็ขอให้เรามีภูมิต้านทานที่ดี ที่จะพัฒนาสังคมเราให้น่าอยู่ยิ่งขึ้น แม้จะน้อยนิดแต่ก็ยิ่งใหญ่มหาศาล

เมื่อไม่นานมานี้ แบรนด์ดังอย่าง GUCCI ลงโฆษณาผ่าน timeline ใน social ของผม สิ่งที่ทำให้สตั๊นไปได้คือเสียง solo trumpet สามารถสะกดวิญญาณให้หยุดนิ่งและมองไปที่โฆษณานั้น ภาพทั้งหมดเป็นภาพย้อนยุคให้เรานึกถึงการเดินแฟชั่นสมัยปี 1960 สิ่งแรกที่คิดคือใครเป่า trumpet (นะ) คนแรกที่ลอยขึ้นมาคือ Miles David ศิลปินแจ๊สที่เป็นเจ้าพ่อแห่งวงการทรัมเป็ตแจ๊ส เค้าเป่าได้ทุกแนว improvise ไปถึงขอบจักรวาล เป่าตั้งแต่ฟังโคตรง่ายไปจนฟังไม่รู้เรื่อง ภาษาแจ๊สเรียกว่า avant garde jazz ทำเวปชื่อ jazz แต่ไม่ค่อยได้พูดถึงแจ๊สเลย(จริงๆมีคนเคยบ่นเรื่องนี้เหมือนกัน) เลยหยิบเรื่องนี้มาพูดบ้าง เพลงประกอบโฆษณานี้อยู่ในอัลบั้ม Ascenseur pour l’échafaud โดย Miles David

คงไม่มีใครไม่เคยได้ยินขนมจากฝรั่งเศสชื่อว่ามาการองและคงมีจำนวนมากกว่าที่เคยได้ยินแต่ไม่เคยลิ้มลองมาการองในจำนวนที่เคยลองชิมมาการองก็คงจะไม่ประทับใจไปอีกเกินครึ่งซึ่งผมเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น จำไม่ได้แล้วว่ามาการองเริ่มเข้ามานิยมในเมืองไทยเมื่อไหร่พอเขาเริ่มนิยมกันก็เป็นธรรมดาที่คนไทยจะต้องไปลองสักครั้งหลังจากที่เจอร้านมาการองร้านแรก ความประทับใจแรกคือ แพงจะแพงอะไรนักหนาโดนัทชิ้นละ 9 บาทเองแต่กลัวจะตกเทรนก็ซื้อมาลองสักกล่อง ครับ ไม่อร่อยมันแข็ง ร่วน หวานไปถึงโคนลิ้น จบกันประสบการณ์ มาการอง ผมได้มีโอกาสได้ลองมาการองอีกครั้งจากคำแนะนำของรุ่นน้อง บอกตามตรงไม่กล้าทานแต่ดูแล้ว ทำไมคนสั่งจังเลยเจ้านี้เป็นเพราะแม่ค้าหรือ รสชาติขนมกันแน่สุดท้ายทางร้านคงทนไม่ไหว ให้ลองชิมพระเจ้าช่วยกล้วยไม่ได้ทอด มาการองมันเป็นแบบนี้นี่เองคือมันกรอบ นุ่ม เหนียว ยืดๆ และมีกลิ่มหอมติดปลายจมูกรสชาติจริงๆแล้วไม่หวานมาก คือจิบกับชาหรือทานกับกาแฟผมว่ามันเข้ากันที่สุด ประสบการณ์เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ว่าบางครั้งในชีวิตเรา เราอาจจะเจออะไรครั้งแรกที่มันแย่ก็ไม่ได้แปลว่า อันนี้มันจะแย่ไปทุกบริบทคุณอาจจะเคยมีประสบการณ์ครั้งแรกกับความรักที่มันมีพิษก็ไม่ได้หมายความว่าความรักคือยาพิษไปทั้งหมดพิษของสมุนไพรบางอย่างกลับเอาไปทำเป็นยารักษาโรคร้ายได้หลายอย่างถ้าเราสามารถควบคุมและใช้ในปริมาณที่มันพอเหมาะพอดี คนส่วนใหญ่ชอบตัดสินจากประสบการณ์ครั้งแรกที่เคยเจอถามว่าผิดไหมก็ไม่ผิด ถามว่าใช่ไหมก็ไม่ใช่ทั้งหมดนี้มันรอการพิสูจน์จากตัวคุณเอง ปล.ขอบคุณมาการองจาก delabelle

สี่ตีนยังรู้พลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้ง เป็นภาษิตที่ผมได้ยินมานานมาก ถ้าเป็นไปได้คงไม่อยากมีใครทำผิดพลาดอยากจะทำให้มันสมบูรณ์แบบไปเสียทุกเรื่อง แต่ในความเป็นจริงแล้วความสมบูรณ์แบบมีเพียงแต่ในนิยาย และคงมีแต่เจ้าชายกับเจ้าหญิงในนิยายเท่านั้นที่ไม่เคยผิด ความผิดนั้นมีหลายระดับว่ากันตามกฎหมายผู้เยาว์กระทำความผิดไม่ร้องรับโทษบุคคลผู้บรรลุนิติภาวะเมื่อกระทำความผิดต้องรับโทษตามที่กฎหมายกำหนดในบรรดาความผิดเองก็ยังแบ่งแยกย่อยลงไปอีกคือกระทำโดยเจตนากระทำโดยไตร่ตรองไว้ก่อนกระทำโดยประมาทกระทำการอันเป็นเหตุอุกฉกรรจ์ความผิดแตกต่างกันการรับโทษก็จะแตกต่างกันไป ทางศาสนาแล้วการทำผิดก็เป็นบาปเช่น การฆ่าสัตว์เป็นบาปแต่บาปในการฆ่าสัตว์แต่ละอย่างก็ไม่เท่ากันการฆ่าสัตว์ใหญ่บาปมากกว่าสัตว์เล็กการฆ่าสัตว์ที่มีอายุยืนบาปมากกว่าสัตว์ที่มีอายุสั้นการฆ่าสัตว์ที่มีคุณบาปมากกว่าสัตว์ที่ไม่มีคุณ ความยืดหยุ่นของกฎหมายและศาสนาคือเมื่อกระทำความผิดแล้วสำนึกผิดความผิดก็เป็นอันทุเลาลงเช่นผู้กระทำผิดยอมรับสารภาพเป็นประโยชน์ต่อชั้นศาลหรือพระสงฆ์กระทำการปลงอาบัติเมื่อไม่ได้เจตนาผิดศีล ทั้งหมดนี้ก็จะโยงถึงความผิดเล็กน้อยที่พอจะให้อภัยได้เพราะตามหลักปรัชญาแล้วการให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ การให้อภัย เรื่องน่ารักเรื่องนึงคือคนสองคนกำลังจะเดินทางไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่ไม่เคยไปรู้แต่ว่าอยู่ใกล้กับวัดนึงเนวิเกเตอร์ก็เปิดแผนที่และชะโงกหน้าดูสลับไปมาวินาทีที่ต้องตัดสินใจเลี้ยวซ้ายหรือขวา เนฯให้เลี้ยวซ้ายแต่คนขับเลือกเลี้ยวขวาเพราะเห็นป้ายวัดเล็กๆแล้วก็ถึงร้านโดยสวัสดิภาพโดยเนฯนั่งเงียบๆแบบสำนึกผิดอยู่เรื่องนี้ดูไปก็ไม่ใช่เรื่องน่าจะผิดแต่บางคนก็คิดว่ามันผิดแต่ถ้ามองว่ามันเป็นเรื่องน่ารักมันก็จะน่ารักเพราะรักย่อมเข้าใจในรัก ปืน

เมื่อลูกสาวย่างเข้าวัยรุ่นเดินเข้ามาถามพ่อของเธอว่า เมื่อไหร่เธอจะสวย เธออยากสวยเหมือนคนโน้นคนนี้บ้าง พ่อหันไปยิ้มแล้วบอกกับลูกว่าลูกสวยที่สุดอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่เข้าใจ พร้อมกับชี้ไปที่หน้าตัวเองแล้วบอกว่าสิวขนาดนี้นี่นะสวยขอตังค์ไปทำหน้าหน่อย ลูกสาวอีกบ้านหนึ่งเดินไปหาพ่อขอเธอพร้อมกับบอกพ่อว่าอยากไปดัดฟัน เธอมีฟันที่ไม่สามัคคีกันหลายซี่ พ่อก็หันไปยิ้มแล้วก็บอกว่าอย่างนี้ก็ดีแล้วลูก สองบ้านนี้ไม่รู้จักกันบ้านแรกผมรู้จักพ่อของเขา บ้านที่สองผมรู้จักลูกสาวของพ่อ พ่อได้บอกกับลูกสาวว่า หนูโชคดีมากที่มีสิวที่หน้า นี่คือธรรมชาติที่ทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันความงามของหนูเอาไว้ก่อน วัยรุ่นต้องยังไม่สวยเพราะความสวยที่แท้จริงของหนูคือความรู้ เมื่อหนูมีความรู้หนูจะสวยเมื่อไหร่ก็ได้ และจะเลือกใครก็ได้ วันนี้ถ้าเราถอดเกราะป้องกันนั้นออก ก็เหมือนดอกไม้ที่มันเบ่งบานก่อนเวลา เหล่าผึ้งก็มุ่งแต่มาตอมดอมดม จนเราไม่มีเวลาที่จะสนใจการเรียน เมื่อมีผึ้งมาตอม ดอกไม้ก็จะเฉาก่อนเวลาและไม่สามารถให้ผลผลิตที่ดีได้เพราะบานก่อนเวลาและติดผลที่ไม่สมบูรณ์ นี่คือเรื่องราวของต้นไม้ ไม่ต้องห่วงว่าตอนวัยรุ่นคุณไม่ใช่ดาวเด่น เพราะดาวที่อยู่บนท้องฟ้านานที่สุดกลับไม่ใช่ดาวที่สว่างที่สุด แต่ดาวที่นักเดินทางใช้เป็นจุดอ้างอิงในแผนที่นั่นคือดาวเหนือ เพราะดาวเหนืออยู่ทิศเดียวกับแกนหมุนของโลก ไม่ว่าโลกจะหมุนอย่างไรเราก็จะเห็นดาวอยู่ใกล้เคียงที่เดิม ดังนั้นถ้าเราสวยจากภายในเราจะสวยไปตลอดกาล แล้วเชื่อไหมครับยิ่งวัยรุ่นคุณดูธรรมดามากเท่าไหร่ตอนโตคุณจะยิ่งสวยขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก

หลายคนเริ่มตั้งคำถาม(กับผม) ว่านิเทศศาสตร์ยังจำเป็นอยู่ไหมถามทั้งคนนอกวงการ ที่ลูกอยากจะเข้าวงการคนอยู่ในวงการเองที่เกิดความไม่มั่นใจในวงการและคนที่อยากจะออกจากวงการ ผมในฐานะคนที่อยู่(มานาน)ในวงการเพราะจับพลัดจับผลูเข้ามาในวงการก็เห็นถึงความเปลี่ยนแปลง ขอเล่าถึงประวัติวงศ์ก่อนละกันถ้าย้อนกลับไปในสมัยนั้นนิเทศศาสตร์คืออันดับ๑ ของสายศิลป์วงการสื่อมวลชนจะมีวารสาร(สื่อสิ่งพิมพ์) ถือว่าเป็นพี่ใหญ่ประชาสัมพันธ์ ก็เป็นเจ้าแม่ในองค์กรใหญ่ๆโฆษณา ถือว่ารายได้มากสุดและวิทยุ/โทรทัศน์ ที่กำลังต้องการคน ผมอยู่กองสุดท้าย ที่ทำทั้งวิทยุและโทรทัศน์การเข้าวงการแล้วจะออกมาอยู่ข้างหน้าเวทีเป็นเรื่องยากมากเพราะเวทีด้านหน้ามันเล็กกว่าข้างหลังเสมอเว้นแต่คุณจะโดดเด่นพอที่จะแหวกที่ขึ้นมาด้านหน้าได้ ตัดภาพกลับมาที่ภาพปัจจุบันเลยทุกวันนี้ ใคร ก็สามารถมาอยู่ข้างหน้าได้คุณสามารถทำงานเกี่ยวกับตัวหนังสือได้ทั้ง BLOG ทั้ง PAGE, Face, Twitterชอบถ่ายภาพไป IG ชอบทีวีไป YouTube วิทยุ Podcastวัยรุ่นหน้าใหม่ก็ไป Vlog จะเห็นได้ว่า ปัจจุบันเราทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้อง เรียนมาก่อน ไม่ต้องอยู่ข้างหลังก่อนมาถึงก็อยู่ข้างหน้าได้เลย เพราะทุกอย่างมีพร้อมอยู่แล้วรอเพียงแต่ว่าคุณมีของหรือเปล่าผมเห็นหลายคนประสบความสำเร็จทั้งที่ไม่ได้จบ สายนิเทศศาสตร์บางคนอายุเกิน60 ก็หันมาทำpodcast มีรายได้เกินแสนบางคนหน้าเหี้ยมโหด ก็ไปรีวิวร้านอาหารโด่งดังหน้าตาดี รีวิวอะไรก็มีชัยไปกว่าครึ่ง นักศึกษาหลายคนที่เรียนนิเทศฯแบบไม่มีเป้าหมายเรียนให้จบไปก่อนแล้วค่อยไปตายเอาดาบหน้าเพราะคิดว่าหางานทำต่อง่าย หรือคิดว่าเรียนง่ายการต่อสู้แบบไม่มีทิศทางจึงเพลี่ยงพล้ำคนที่ไม่ได้เรียนแต่มีเป้าหมายชัดเจน เรียนแล้วดีอย่างไรการเรียนเหมือนการวางรากฐานคุณจะรู้ว่า อย่างไร

ถ้าพูดถึงร้านอาหารแบบง่ายๆเร็วๆไปที่ไหนก็มีนั่นคือ อาหารตามสั่งและเราจะไม่สั่งกันแบบธรรมดา เราสั่งกันแบบเฉพาะตัวมากแค่ผัดกระเพราอย่างเดียวเราสามารถสร้างสรรไปได้อีกหลายแบบและนี่คือวัฒนธรรมแบบบ้านเรา ตัดภาพกลับไปที่ประเทศญี่ปุ่น จะมีร้านอาหารเฉพาะตัวที่ขายอาหารแบบเดียวเช่นร้านซูชิก็จะเป็นซูชิอย่าเดียว เทมปุระก็เทมปุระอย่างเดียว ซ่อนตัวอยู่ภาษาญี่ปุ่นจะเรียกว่า เซมมงเต็น semmontenและนอกจากจะขายเฉพาะอย่างแล้วยังมีแบบพิเศษขึ้นไปอีกคือไม่มีเมนูให้เราเลือกโดยเชฟจะเป็นคนเลือกภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า โอมากาเสะ omakaseเชฟจะรู้ว่าแต่ละวันวัตถุดิบที่ดีที่สุดในวันนั้นคืออะไรและคัดที่ดีที่สุดมาปรุงให้เราได้ทาน อาจจะดูตรงข้ามกับบ้านเราหน่อยแต่ก็เป็นวิถีที่ทำให้เรามองเห็นนิสัยผู้คนจากการรับทานได้ ผมได้มีโอกาสไปทานอาหารญี่ปุ่นแบบ โอมากาเสะ เซมมงเต็น เป็นครั้งแรกที่บางกอกเรานี่เองครับ แต่เขายกทีมมาจากกินซ่า ชื่อร้าน Ginzatenharubkkครั้งแรกที่เห็นคือรูปจาก IG เออมันน่าโดนเสียจริงๆต้องจองนะครับมีสองรอบเที่ยงกับเย็น ร้านอยู่ที่เกษรวิลเลทชั้น3 ครับหน้าร้านดูเก็บเนื้อเก็บตัวตามสไตล์ญี่ปุ่นแท้ๆ คือคุณดูไม่ออกว่านี่ร้านอาหารนะเมื่อไปถึงจะมีพนักงานนั่งอยู่ในมุมมืดถามเราว่า จองมาในชื่อคุณอะไรคะบอกชื่อเสร็จประตูเลื่อนแบบกระดาษขาวๆกรอบไม้ก็เลื่อนออกมีเชฟรอคุณอยู่สองคนครับ คุยกับเราเป็นภาษาญี่ปุ่นผมได้นั่งอยู่ปีกซ้าย เชฟทำการต้อนรับอย่างดีมีพนักงานบริการใส่ชุดกิโมโนอีกสองคนคอยแปลระหว่างเรากับเชฟ ออเดริ์ฟ จะมาพร้อมกับการซักซ้อมกับเราว่า เราทานอะไรได้และทานอะไรไม่ได้ส่วนตัวผมไม่ทานเนื้อวัวและปลาไหล เชฟจะทำการเปลี่ยนวัตถุดิบที่สมน้ำสมเนื้อมาให้แทนออเดริ์ฟเป็นของเบาๆเรียกน้ำย่อย ยิ่งกินจะยิ่งหิวครับเพราะมันจุ๋มจิ๋มเหลือเกิน หลังจากเพลิดเพลินกับออเดริ์ฟ เชฟจะจัดวัตถุดิบให้เราเสร็จพอดีและเอามาวางให้ดูพร้อมบอกว่านี่คือของที่คุณจะได้รับทานต่อจากนี้นะครับ มีแค่นี้แหละ ผมขออนุญาตข้ามไปบ้างนะครับเพราะถ่ายรูปไม่ทันจริงๆปกติเราไปทานเทมปุระทั่วไป ก็จะมีสองแบบให้เลือกคือ กุ้งเทมปุระหรือกุ้งผักเทมปุระซึ่งจะมีกุ้งหลายตัวอยู่ แต่…โอมากาเสะนี่คือกุ้งตัวเดียวที่คุณจะได้รับทานในรูปครับมันเหมือนจะน้อยแต่เมื่อกุ้งเข้าปากไป ตัวเดียวก็คุ้มค่าเท่ากับกุ้งหลายตัวเพราะกุ้งเองมีรสชาติหวานเหนียวนุ่มผมแอบเห็นเชฟทำการดัดกุ้งไปมาไม่หยิบลงกะทะเลย ถ้าเป็นกังฟูคงเป็นท่าหักกระดูกแต่กุ้งไม่มีกระดูกเราข้ามความสงสัยนั้นไป