ก่อนจะเลิกกันเราคงต้องรักกันมาก่อน ก่อนจะรักกันเราคงต้องชอบพอกันมาก่อน ก่อนจะชอบพอกันเราต้องเห็นในสิ่งที่ดีงามกันมา มันค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนเป็นความรัก สำหรับผู้เขียนแล้วคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จ ขนาดมาเล่าให้ใครฟังได้ กลับจะลุ่มๆดอนๆเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ถึงขนาดล้มพังพาบที่จะมาเล่าอะไรเด็ดๆได้เช่นเดียวกัน ความรักเป็นเหมือนสิ่งที่มันเกิดมากับสิ่งมีชีวิตทั้งมวล เริ่มมาจากได้ความรักจากผู้ให้กำเนิด แล้วก็รักกับคนรู้จักกัน ต่อยอดกันไปเรื่อยๆจนกลายเป็นครอบครัว การหักเหมันอยู่ที่เวลามันเปลี่ยนแล้วเราเปลี่ยนไปคนละทางกัน เรามีความต้องการอยากให้เค้าเป็นอย่างที่เราคิดมากขึ้น เค้าอยากจะให้เราเป็นอย่างที่เค้าคิดมากขึ้น เราเริ่มมีความคิดว่าเราเป็นแบบนี้ เค้ามีความคิดว่าเค้าเป็นแบบนั้น หรือความเป็นตัวเองมันมากกว่าที่จะยอมอีกฝ่ายเหมือนก่อน คนรอบๆตัวยอมที่จะแยกตัวเองเป็นใบเลี้ยงเดี่ยวมากกว่าใบเลี้ยงคู่ ผมเองไม่ได้ยึดติดว่าต้องเป็นคู่กันไปจนตายถ้ามันอยู่แล้วทรมานขนาดนั้น ลูกเป็นสิ่งที่ทำให้พ่อแม่คิดหนักที่สุดว่าจะไปต่อหรือจะแยกกันดี ปัจจุบันลูกเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่าพ่อแม่เสียอีก พี่น้องกันเองยังไม่ค่อยเข้าใจกัน ประสาอะไรกับคนที่เกิดมาคนละที่ โตมาคนละแบบจะเข้าใจกันทั้งหมด หาเวลาที่เรามีเหตุผลมากที่สุด มานั่งคุยกันแล้วลองปรับหากันดู มันไม่ง่ายจริงๆแต่มันก็เป็นไปได้ พยายามดูก่อนถ้าไม่ได้จริงๆค่อยแยกย้าย กว่าเราจะรักกันมันใช้เวลานานกว่าที่เราจะแยกทางกัน ความรักยังเป็นเรื่องที่สวยงามเสมอ