ผมคิดว่า ผมใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงจะไม่มีความสามารถ เท่าคนที่มีความสามารถที่ผมได้รู้จักหลายๆคน หลายครั้งผมคิดว่าอะไรทำให้ผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ถึงเป็นจอมยุทธในยุทธภพเหล่านั้น เท่าที่ผมทราบ จอมยุทธเหล่านั้นเรียนน้อยกว่าพวกเรา แล้วเราจะปั้นจอมยุทธคนใหม่มาแทนที่เขาเหล่านั้นได้หรือไม่ คำตอบคือบางอย่างได้ บางอย่างไม่ได้ อาจจะมีที่เก่งกว่าแต่จำนวนน้อยกว่า ถ้ามีเวลาสักสองร้อยปีเราอาจจะมีเวลาถ่ายทอดประสบการณ์กันได้มากกว่านี้ เอาเข้าจริงๆเรามีโอากสเรียนรู้จากผู้มีประสบการณ์เพียงไม่นานเท่านั้น เพราะกว่าเขาเองกว่าจะมีประสบการณ์ขนาดนั้นบางคนอาจจะใช้เวลาทั้งชีวิต เริ่มต้นจากเครื่องเสียงผมมันออกอาการกลับบ้านเก่า ผมแบกไปหลายที่ตั้งแต่ตัวแทนจำหน่าย ร้านใกล้บ้าน ไม่มีใครตอบโจทย์ผมได้ จนต้องสืบเสาะค้นหาแล้วทราบว่า บนยอดเขาเหลียงซานคนละฟากฝั่งกับที่ผมอยู่มีจอมยุทธท่านหนึ่ง ผมไม่ลังเลที่จะแบกไปท้าทายความสามารถจอมยุทธท่านนี้ ซ่อมได้ หายดี มันเป็นเรื่องที่ผมต้องยอมรับในความสามารถจริงๆ ต่อมาจะมีบาริสต้าสักกี่คนที่กลับบ้านไปคั่วกาแฟด้วยตัวเอง มีครับแต่น้อย คนทำทำขนาดนี้ต้องรู้รอบด้านจริงๆ เดี๋ยวนี้คิดอะไรไม่ออกก็เปิดร้านกาแฟไว้ก่อน จึงไม่แปลกอะไรที่เราจะเห็นร้านกาแฟเปิดใหม่และปิดตัวลงเหมือนการกระพริบตา ตัวจริงเท่านั้นที่จะสามารถยืนระยะในโลกแห่งความเปิดง่ายและปิดง่ายอย่างร้านกาแฟ ร้านลูกชิ้นปลานี้เจ้าของร้านเคยเป็นเพื่อนเล่นกับพ่อผมตั้งแต่สมัยพ่อผมเด็กๆ เขาทำลูกชิ้นปลาเอง อยู่ข้างโบสถ์พราหมณ์ครับขายเฉพาะกลางวันเท่านั้น ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอร่อยอย่างไร แต่นักชิมเอ่ยปากว่าอร่อย ร้านนี้ใกล้จะเลิกกิจการแล้วครับเพราะเจ้าของที่จะเอาไปทำโรงแรม และเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวก็ถือโอกาสจะเกษียณตัวเองไปในตัว คงมีร้านลูกชิ้นปลาอีกมากแต่รับรองว่าคุณจะไม่ได้ทานลูกชิ้นปลาอะไรแบบนี้อีก สุดท้ายคือป๋าชู ผมมีโอกาสได้รู้จักป๋าชูมาเกินสิบปีสิ่งที่ป๋าทำตั้งแต่อายุไม่ถืงยี่สิบจนเลยหกสิบ คือการทำเบเกอรี่