Latest Posts

บางสิ่งไม่อาจสามารถตัดสินได้ด้วยตา ถ้าเราจะต้องเลือกไปร้านกาแฟสักร้านแล้วต้องแต่งร้านสวย ใช้อุปกรณ์แพง มีมุมถ่ายรูปเยอะๆ เราจะไม่ได้พบเจอหรือก็มีน้อยมากในญี่ปุ่น กาแฟที่ดีมันต้องดมและอมผ่านลิ้นค่อยกลืนลงไป ดังนั้นไม่ต้องดูบรรยากาศร้านอะไรมาก ไปชิมให้รู้กันไป ผมเดินผ่านหน้าร้านแล้วรู้สึกถึงความเรโทร กาแฟมากมายมหาศาลกองอยู่หน้าร้าน เหมือนบ่งบอกว่าร้านนี้มีให้เลือกเยอะนะ ระหว่างที่ยืนเมาเมล็ดกาแฟอยู่นั้น ก็ต้องหลบให้กับนักดื่มกาแฟที่ไม่ต้องมาเสียเวลายืนมองเมล็ดกาแฟอยู่นาน เพราะเขานำทางด้วย กลิ่น ลิ้น และสัมผัส ไม่ต้องมองครับนี่คือข้อได้เปรียบ เมื่อประสาทสัมผัสมันมีมากเราก็มักจะใช้มันให้ครบโดยไม่ได้จำเป็นไปซะทุกเรื่อง เช่นการจะกินกาแฟสักแก้ว เอาได้เวลาเข้าร้านแล้วครับ นอกจากร้านจะดูย้อนยุคคนขายก็อยู่ในยุคของร้านด้วยแต่เป็นการเก่าประสบการณ์ของการขายกาแฟมาอย่างยาวนาน กาแฟอะไรแพงกว่าซูชิอีกแต่ถ้ามันจะขนาดนั้นก็ต้องลองครับ คุณป้าเจ้าของร้านหยิบเมนูที่มีแต่ตัวหนังสือญี่ปุ่นออกมากาง ผมก็ท้าทายนางด้วย โอมากาเสะ เท่านั้นแหละครับภาษาญี่ปุ่นตั้งแต่เอโดะ เมจิ มาเป็นพรวน ผมยิ้มแล้วพูดซ้ำไปอีกรอบ โอมากาเสะ ผมได้กาแฟที่ได้รับการคัดเลือกพิเศษจากเจ้าของร้านมาจิบ มันจะบางกว่าเครื่องเอสเพรสโซ่แต่ว่ามันกลมกล่อมตามประสากาแฟดริป คุณป้ามาถามว่าเป็นยังไงถูกใจหนูไหม ผมก็พยักหน้าหงึกๆดีครับ สมาคม blind taste อยู่ที่ชั้นลอย คุยกันสนุกสนานและกาแฟถูกนำไปปรนเปรอ

ในวันที่หนาวเหน็บกับเด็กชายที่ชื่นชอบกันดั้ม ใครที่รู้จักตัวนี้บอกผมที่ว่ามันชื่ออะไร… ไม่รู้ว่าผมโตมากับตุ๊กตาบาร์บี้หรือเปล่าทำไมผมแยกแยะกันดั้มไม่ได้ วันที่ญี่ปุ่นมีอากาศเพียงเลขตัวเดียวผมก็ไม่ลืมสัญญาว่าจะพาไปดูกันดั้ม เพราะมันอยู่โตเกียว โตเกียวเป็นเมืองสุดท้ายที่จะมาเก็บรายละเอียดเล็กน้อยก่อนกลับเมืองไทย หลังจากที่ดูกล้องจนเพลินหันไปดูพระอาทิตย์ก็จะลับขอบฟ้าแล้วเราจึงบึ่งไปโอไดบะ โอไดบะเป็นเกาะที่เกิดจากการถมทะเล ที่นี่จึงเป็นเมืองใหม่ที่ถูกวางภูมิสถาปัตย์มาเป็นอย่างดี คุณสามารถนั่ง yamanote line มาลงสถานี shimbashi แล้วไปนั่งรถไฟไร้คนขับชื่อ yurikamome ที่โอไดบะคุณสามารถไปทิ้งเวลาที่นั่นได้ทั้งวันแต่ผมไปหลายรอบละ คราวนี้จึงไปดูกันดั้มโดยตรง และไปแช่ออนเซนก่อนกลับบ้านนอนอากาศต้นเดือนมีนาคมหนาวเหน็บแบบเลขตัวเดียวมาพร้อมลมกรรโชกแรง ลงสถานดีไดบะแล้วเดินต่ออีก 800 เมตร หลายคนลงพร้อมผมและเป็นเพื่อนร่วมทางไปด้วยกัน เราไปถึงก็มืดสนิทแล้ว ผมถ่ายมาสองรูปเสร็จ แต่เด็กชายที่ไปด้วยขอซึมซับบรรยากาศกันดั้มต่ออีกหน่อย มันคงเป็นฝันของเด็กชายส่วนใหญ่ที่อยากไปดูหุ่นยนต์ขนาดเท่าของจริง เมื่อเรามีเป้าหมายเราก็จะไปถึงครับ

ผมไปเกียวโตมาสามครั้งที่มาทุกครั้งคือ วัดเสาแดงหรือ ฟูจิมิ อินาริ ที่นี่ก็มีร้านกาแฟซ่อนอยู่ การไปครั้งแรกคือไปถ่ายงานมา และอีกสองครั้งคือพาคณะที่มาด้วยขอให้พามา สิ่งที่อยากเล่าโพสนี้คือร้านกาแฟที่อยู่ติดกับวัดนี้มากกว่า คุณครับร้านกาแฟที่ญี่ปุ่นไม่ต้องใหญ่ นั่งข้างในได้ไม่เกินสิบคนมีที่ให้ยืนอีกหน่อยหน้าร้าน ความเก๋ของร้านกาแฟคือการออกแบบร้าน การใช้เครื่องชงที่ดีและการคัดสรรเมล็ดกาแฟ ผมเข้าไปข้างในเต็มครับไม่มีที่นั่งเลยสั่งแล้วออกมายืนข้างนอก สิ่งที่ผมเข้าไปเห็นคือความสุขของเจ้าของร้านการแฟ เป็นชายหนุ่มสองคนมุ้งมิ้งกันรับออเดอร์และบรรจงทำเครื่องดื่มอย่างดีให้รับทาน อากาศที่เย็นกำลังดีกับกาแฟร้อนสักแก้วมันทำให้เรามีพลังในการเดินทางต่อ รสชาติของมันเป็นอย่างไรบ้าง เหมือนเราไปกินกาแฟดีๆที่หายากในบ้านเราแต่หาได้ตามท้องถนนของบ้านเค้า ผมมักจะลงจากยอดเขาแล้วแวะดื่มกาแฟก่อนเดินทางไปที่อื่นต่อ สำหรับท่านที่อยากไปลองกาแฟร้านนี้

ผมยังคงพักอยู่ที่เกียวโต ที่พักที่เหมาะกับเราที่สุดคือที่พักที่เดินไม่ไกลกับสถานีรถไฟมากนัก เกียวโตเป็นเมืองเก่า โบราณสถานเยอะมากครับมาสามครั้งก็ไม่ซ้ำกันทั้งสามครั้ง ที่สถานีรถไฟเกียวโต เราสามารถนั่งรถไฟเชื่อมไปที่ต่างๆและยังเป็นท่ารถบัสมากมาย กลับมาที่เรื่องกาแฟกันครับ สำหรับประเทศญี่ปุ่นวิถี slow life นอกจากชงชาแล้ว กาแฟที่นี่ก็นิยมแบบดริปเช่นกัน ดังนั้นควรลองดริปครับ ร้านกาแฟหาง่ายพอๆกับเซเว่นบ้านเรา เดินเข้าไปครับชี้ไปมั่วๆก็ยังอร่อย แต่คนรุ่นใหม่จะพูดภาษาอังกฤษได้เราก็คุยง่ายหน่อย ผมเลือกกาแฟเอธิโอเปียมาดริปเนื่องจากความหอมและดื่มง่าย ร้านนี้อยู่ตรงข้ามกับโรงแรม APA Hotel Kyoto เดินตามกลิ่นไปเดี่ยวก็เจอ มีมุมขายของนิดหน่อยแต่ก็จะเป็นสินค้าที่เลือกมาแล้วครับ น่าซื้อทั้งนั้นท่องไว้ว่าพอแล้วๆๆ ใครอยากดื่มกาแฟจากเครื่องเอสเปรสโซ่ก็มีบริการ แต่ที่นี่ไม่ม่ที่นั่งชิลๆนะครับยืนดริ้งแล้วไปต่อเลย ที่นี่เจ้าของจะเป็นคนทำเองเลยมีความรู้เรื่องกาแฟมากกว่าจ้างเด็กมาขายได้แลกเปลี่ยนความรู้กันกับลูกค้า โต๊ะข้างๆผมเป็นออสเตรเลียก็ชอบกาแฟดื่มแล้วสนทนากันนิดหน่อยเจ้าของร้านยังแนะนำให้ไปร้านอื่นอีก แต่ผมอยากกินซูชิละ

ไปญี่ปุ่นแต่ละครั้งจะมีโจทย์ที่ไม่ซ้ำกันเท่าไหร่ มาคราวนี้นอกจากหาที่แปลกใหม่แล้ว โจทย์ซ้อนคือเข้าร้านกาแฟให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ร้านนี้อยู่ริมถนน ริมถนนจริงๆ แต่เพื่อความเรียบร้อยก็จะอยู่หลังแนวทางเดินไม่วางตรงไหนก็วาง จริงๆผมเดินผ่านไปแล้วแต่เดินถอยหลังกลับเพื่อความแน่ใจ ในร้านมีเมล็ดกาแฟมากกว่าร้านดังในประเทศไทยเสียอีก นี่คือความแตกต่างข้อแรก ร้านกาแฟsmeทุกร้านมีเมล็ดกาแฟแบบเดียวและต้องถูกที่สุด แต่นี่ตรงข้ามเลยครับมีเมล็ดกาแฟมากมาย ลูกค้าที่เห็นกินเสร็จซื้อเมล็ดกลับ ถึงตาผมบ้าง เจ้าของร้านถามยังกะเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง สัมภาษณ์ไปถึงความชอบ กลิ่น รส หนัก เบา จนแกชี้มาตัวนึง จริงๆตอนถามผมบอกว่าชอบแบบกลางๆ แต่สรุปผมขอเอสเปรสโซ่ร้อน เหมือนหักหลังแก แกก็อาโน่มันจะเข้มไปนา ผมบอกว่าโอเคผมรับผิดชอบเอง คือมันหนาวและผมอยากได้แบบร้อนวาบเข้าท้องไปเลย ข้างหลังนั้นเหมือนข้อสอบเอนทรานซ์ ที่เราต้องผ่านด่านไปให้ได้ก่อนถึงจะได้กิน ผมว่าความตั้งใจมันเกินราคากาแฟที่ส่งผ่านมาถึงมือผม ความสนุกในการเลือกกาแฟกันและต่างเดาใจกันว่ามันจะใช่อย่างที่กูคิดไหม ความจริงมีกาแฟดริปด้วยแต่ มันค่ำแล้วแกคว่ำค่ำชามดริปเหลือแต่เครื่องแมชชีน ก็เลยดูๆดมๆไป ตัวที่ผมเลือกเป็นตัวที่แกบอกว่าเป็นตัวบนของร้านเลยทีเดียว มันอยู่ชั้นสองนั่นเอง ถ้าร้านเล็กๆบ้านเราเปลี่ยนแนวคิดเป็นหลากหลายผมว่าเราจะดีกว่าพากันดิ่งราคากันตายหมู่ คือคนกินก็เลือกไม่ได้คนขายก็ไม่ได้กำไร ทำไปเพราะว่างไม่มีอะไรทำ โอกาสยังรอคนตั้งใจจริงอยู่เสมอครับ

ผมเกิดมาก็เห็นพระองค์ท่านทรงงานมาตลอด โครงการส่วนมากมักจะเกิดก่อนผม เวลาไปต่างจังหวัดที่เราไม่เคยไป พระองค์ท่านเสด็จมาแล้วทั้งสิ้น เมื่อ 50 ปีก่อนที่นี่จะเป็นอย่างไรนะ ผมคิดในใจ นี่เป็นโครงการชลประทานโครงการแรกของพระองค์ท่าน

ผมยกกล้องขึ้นถ่ายแม่ค้าส้มตำ แกสวนขึ้นมาทันทีว่า พี่ไม่จับหนูนะ ผมบอกว่า มีแต่กล้องจะไปจับอะไร แม่ค้าและเราเลยหัวเราะไปด้วยกัน ผมเดินผ่านรถเข็นคันนี้แล้วเห็น ความหลากหลาย ความตั้งใจ และสัมผัสถึงความอร่อยได้ นางขายทุกอย่างที่เอามาตำได้จริงๆ ดีเจปืน

การฟังเพลงของมนุษยชาติปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไล่เรียงตั้งแต่การบันทึกเสียงด้วยจานเสียง เทปเสียง แผ่นซีดี จนมาเป็นMP3 การฟังก็มีตั้งแต่กระเป๋าหิ้ว ชุดเครื่องเสียง walkman จนมาถึง iPod สมัยก่อนการฟังนั้นต่อต่อสายกันหลายทอดกว่าจะออกไปถึงลำโพงได้ เมื่อยุคดิจิตอลเข้ามาการเข้ารหัสก็เริ่มตั้งแต่ต้นกำเนิดเพลง ไปจนถึงออกลำโพง ทุกวันนี้ต้องยอมรับว่าส่วนใหญ่แล้วเราฟังเพลงจากไฟล์ดิจิตอลเป็นหลัก และจะเก็บเพลงส่วนใหญ่ไว้ในมือถือ ยิ่งถ้าเป็นวัยรุ่นปัจจุบันเค้าฟังเพลงผ่าน ระบบstreaming หรือ Cloud กันหมดแล้ว การฟังก็อีกหูฟังไร้สาย การเชื่อมต่อไปยังเครื่องเสียงก็ไร้สาย ผ่านระบบที่เรียกว่า Bluetooth สำหรับคนที่ฟังเพลงแบบจริงจัง ต้องการฟังรายละเอียดถึงๆ Bluetooth ก็ยกระดับความเพี้ยนให้น้อยลงไปเรียกว่าใกล้เคียง CD นั่นคือ Bluetooth ที่มีสัญลักษณ์ aptX หลังจากไปดำดิ่งกับการเชื่อมต่อแบบไร้สายตัวใหม่ ทำให้ทราบว่า aptx ถูกพัฒนาโดยบริษัท Qualcomm มานานกว่า 25ปี

ยาลดความอยาก ปัญหาทุกอย่างที่มันเกิดอยู่บนโลกของเรานี้ก็เพราะความอยากของมนุษย์ ที่ไม่มีที่สิ้นสุด อยากได้ของใหม่ อีกชิ้น อีกชิ้น อีกชิ้น จนลืมของเมื่อวาน อยากมีแฟน มีแล้วก็อยากมีอีก มีอีก มีอีก จนสลับร่างไม่ทัน อยากมีตังค์ เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น จนไม่สนว่าจะได้มาด้วยวิธีได้ อยากกิน ไม่รู้เป็นไงใดใดในโลก ล้วนน่ารับทานไปหมดแล้วมันหยุดไม่ได้ ทีนี้มียาอยู่ตัวนึงที่จะมาทำให้ความอยากนั้นมันลดลงไป(สำหรับคนปกติ) คือก่อนหน้านี้คนเป็นเบาหวานเค้าจะฉีดอินซูลินกัน กระบวนการของยาตัวนี้ผมไม่เล่าละกันมันยาว แต่เมื่อไม่นานมานี้นักวิจัยได้ค้นพบยาตัวใหม่ที่มาแทนอินซูลิน มันทำหน้าที่ต่างออกไปแต่ได้ผลดี เค้าจึงเอามาใช้ในคนไข้ที่เป็นเบาหวาน ปรากฏว่าคนไข้ที่ได้รับยาใหม่นี้ผอมกันหมด หมอก็เลยสงสัย ก็ถามว่าไปทำอะไรมา คนไข้บอกเปล่าแค่มันไม่ค่อยหิว ผลการสำรวจนี้จึงกลับไปที่นักวิจัยอีกรอบ ทีนี้นักวิจัยเลยจับฉีดทั้งคนเป็นเบาหวานและไม่เป็นผลปรากฏว่าคนที่ได้รับยาผอมลงจริง ซึ่งมันไปลดการอยากอาหารด้วยซะงั้น ดังรายละเอียดต่อไปนี้ องค์การอาหารและยาสหรัฐอเมริกาทำการอนุมัติยา Victoza (liraglutide),

ถอยหลังเพื่อมองไปข้างหน้า ใครจะไปคิดว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเก่าตั้งแต่ปี 1995 ที่ว่าด้วยเรื่องอนาคตที่เรากำลังเผชิญกันอยู่ในเวลานี้ ตอนนั้นไม่มีอะไรเหมือนตอนนี้ ยักษ์ก็ยังคงเป็นยักษ์ แต่วันนี้ยักษ์ล้มไม่เป็นท่าไปหลายตัว มียักษ์ใหญ่เกิดขึ้นใหม่และเกิดมาจากดิจิตอลทั้งนั้น หนังสือเล่มนี้ทำให้ผู้เขียนนึงถึงการทำนายนอสตราดามุส คือตอนออกมาใหม่ๆไม่น่าเชื่อเท่าไหร่แต่พอย้อนกลับไป มันเออ มันอืมม เกือบจะจริงทุกอย่าง คุณไม่ต้องเป็นนักเศรษฐศาสตร์ นักคอมพิวเตอร์แต่อย่างใด แค่คุณชอบเทคโนโลยีก็อ่านสนุกแล้ว การกลับไปดูอดีตบางทีมันก็ทำให้เห็นว่า ปัจจุบันมันเป็นผลมาจากเรื่องเก่าๆนั่นเอง อนาคตก็ไม่มีอะไรมากก็อยู่ที่ปัจจุบันที่เรากำลังทำนั่นแหละ ดีเจปืน

มะละกอครับ ไม่มีอะไรมากครับข้างหลังนั่นเป็นสัปปะรด เท่าที่ผมเห็นชาวบ้านร้านรวงต่างๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา บ้านไหนปลูกข้าวโพดก็จะเป็นไร่ข้าวโพดๆๆๆๆ บ้านไหนปลูกมันสำปะหลังก็มีแต่มันๆๆๆๆๆๆ บ้านไหนสัปปะรดก็รดๆๆๆๆๆๆๆ เวลาอยากจะกินอย่างอื่นก็ขายมันเอาเงินไปซื้อสัปปะรด หรือขายสัปปะรดไปซื้อข้าวโพดกิน แย่กว่านั้นคือขายข้าวเอาตังค์ไปซื้อข้าวมาหุงกิน บ่อยครั้งที่ผมสอยมะรุมเอาไปให้บ้านข้างๆแกงกินเพราะว่าปลูกแต่สัปปะรด บ้านผมกินได้ตั้งแต่รั้วไปจนถึงท้ายไร่ มีทุกสิ่งอย่าง รั้วเป็นชะอม กับดอกแค กระเถิบไปมีมะรุม กล้วย มะละกอ ตระไคร้ อย่างละไม่กี่ต้นแต่ก็เหลือรับทานต้องแบ่งปันออกไป มีบางบ้านเท่านั้นที่ปลูกสวนผสม และต้นที่ว่าเหล่านี้ราคาไม่กี่สิบบาทแต่มีกินทั้งปี มันก็สะท้อนชีวิตคนกรุงเหมือนว่า เราทำงานอะไรเราก็ทำอย่างเดียวซึ่งปัจจุบันผมว่ามันไม่พอรับทาน หลายสิ่งอย่างสามารถทำคู่ขนานกันไปได้โดยไม่รบกวนซึ่งกันและกัน ในขณะที่คุณทำงานในสำนักงานกฎหมายตกเย็นคุณอาจสามารถไปหาแหล่งรับทานแล้วมารีวิวลงเวปได้ ผมมีน้องออฟฟิสที่ชอบแต่งตัวนอกจากงานประจำแล้วนางก็ยังซื้อขายเสื้อผ้าออนไลน์ ขายไม่ได้ใส่เอง ถ่ายเอง ในขณะที่ผมทำเวปเขียนบลอคให้คุณอ่านกันผมก็ยังมีอีกหลายงานที่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยที่คุณอาจจะมองว่าผมบ้า แต่ผมว่ามันก็สนุกดี นอกจากชวนทำสวนผสมแล้วผมอยากชวนผสมงานต่างๆเข้าไปกับชีวิตคุณด้วย มันทำให้คุณมีอะไรกินทั้งปีไม่ต้องรอเงินจากน้ำบ่อเดียวแต่อย่าให้มันทับทางกันมันจะปวดหัว ขอให้มีความสุข ดีเจปืน