ผมมีโอกาสได้ ตามเสด็จ รับเสด็จ ถวายงาน อยู่หลายครั้งแต่ครั้งที่เก็บภาพมาได้มีอยู่ครั้งเดียวคือตามเสด็จไปถ่ายสารคดีโครงการเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ เมื่อปีพ.ศ.2538 ที่เหลือไม่อยู่ในฐานะที่จะจับกล้องมาถ่ายรูปพระองค์ท่านได้ การเสด็จไปยังที่ธุรกันดารแต่ละที่ก็ไม่ได้แตกต่างจากที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินไป พระองค์ท่านต้องเสด็จแทนพระองค์เพื่อติดตามความคืบหน้าแล้วถวายรายงานแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯในภายหลัง ผมนำขบวนเสด็จไปล่วงหน้าแต่เช้ามืด เก็บภาพ ดูแนวกั้นน้ำ และพื้นที่น้ำท่วมในเขตเขื่อนและสันเขื่อน เมื่อพระองค์เสด็จพระดำเนินมาถึง ก้าวแรกก็แย้มพระสรวจกับ ข้าราชการและชาวบ้านที่มารอรับเสด็จอย่างไม่ถือพระองค์ ทรงมีพระปฏิสันฐานกับชาวบ้านสอบถามถึงที่ทำมาหากิน และที่อยู่ใหม่ที่ทางการจัดหาไว้ให้ ว่าพอทำกินไหม จากนั้นก็เสด็จพระดำเนินไปรับฟังความคืบหน้าของโครงการ ขณะที่อยู่ในขบวนเสด็จฯพระองค์ท่านให้หยุดเพื่อดูแนวน้ำที่จะท่วมเขตพื้นที่ ถือเป็นพระกรุณาธิคุณที่พระองค์ดำเนินรอยตามพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตลอดมาแม้ว่าเส้นทางจะลำบากแค่ไหนแต่เจ้าหญิงพระองค์นี้ไม่เคยย่อท้อในการเสด็จพระดำเนินเพื่อประชาชนของพระองค์ ในวโรกาสที่พระองค์มีพระชนมายุครบ 60 พรรษา ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลบันดาลให้พระองค์มีพระพลานามัยสมบูรณ์แข็งแรง ทรงพระเกษมสำราญเทอญ ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ ข้าพุทธเจ้า นายชลธิบ รังสิพราหมณกุล (ถ่ายภาพโดยผมและหัวหน้างาน)

เดี๋ยวนี้ว่าวไม่ได้เล่นกันที่สนามหลวงอย่างเดียวแล้วแต่ยังเล่นกันที่ชายหาดหัวหินด้วย วันที่เขียนบล๊อคเป็นวันที่ลมแรงเหมาะแก่การเล่น Kite board เป็นอย่างมาก วันนี้ผมเดินมาทะเลเหมือนกับทุกวันที่อยากไปสูดไอทะเลเข้าปอดแทนที่จะเป็นควันจากท่อไอเสีย วันนี้แตกต่างไปคือว่าวลอยอยู่เต็มท้องฟ้าจริงๆหันจากซ้ายไปขวามีแต่ฝรั่งออกมาเล่น แต่ไม่ใช่ว่าอยากเล่นก็จ่ายตังค์เล่นเลยนะครับ ต้องเรียนก่อนเป็นคอร์สสั้นกับยาว ถึงจะได้ออกทะเลกับเค้า kite board เป็นเหมือนร่มชูชีพส่วนเท้าก็ติดกระดานโต้คลื่น ลมจะพาเราออกไปแล้วก็พาเราเข้าฝั่งอย่างปลอดภัยแรงลมจะทำให้เราเล่นท่ายากเหมือนลอยได้แต่ก็ต้องแลกมาด้วยการควบคุมร่มให้ไปในทิศทางที่เราต้องการ สิ่งที่ผมเห็นคือคนเรียนเป็นฝรั่ง ครูเป็นฝรั่ง เจ้าของเป็นฝรั่ง มีคนไทยที่หาดหัวหินเพียงคนเดียวที่เป็นครู ผมสงสัยว่าทำไมมันน้อยจัง คำตอบคือทักษะและประสบการณ์ของเรายังน้อยอยู่ ส่วนเจ้าของที่เป็นฝรั่งเงินเค้าแข็งกว่าเรานั่นเอง การมาลงทุนอะไรมันก็เป็นเรื่องเล็กๆของเค้าครับ ช่วงเวลาที่ออกไปเดินเป็นช่วงน้ำลงพอดีทำให้หาดลึกและลาดลงไปในทะเลคนที่นี่เลยทำกิจกรรมได้หลายอย่าง ตั้งแต่นอนอาบแดด ขี่ม้า เล่นทราย กระโดดเล่นกับคลื่น และ Kite board นี่แหละ อ้อมีวิ่ง ขี่จักรยาน ส่วนเดินถ่ายรูปเห็นจะมีแค่ผมคนเดียว

ช่วงหลังๆนี้ผมมักจะใช้ชีวิตอยู่กับต้นไม้ที่ต่างจังหวัด จึงมีโอกาสได้ต่อสู้กับแมลง หนอน มด ปลวก หรือเรียกรวมๆว่าศัตรูพืชมากมาย ใช้ทั้งสารเคมีใช้ทั้งสมุนไพรสรุปว่าเอาไม่อยู่เมื่อสารเคมีเจือจางมันก็มาใหม่ เพราะโลกนี้ช่างกว้างใหญ่ยังไงเราก็กำจัดได้ไม่หมด ผมจึงเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ตอนนี้ต้นไม้ในสวนนับเล่นๆก็เกินร้อยต้น แต่มันก็หลากหลายมีทั้งไม้ดอก ไม้มงคล ไม้หอม และไม้ผลอีกหลายชนิด ตอนที่มีต้นไม้แค่สิบต้นผมก็รดสารไล่แมลงแค่สิบต้น แต่พอมีร้อยต้นมันเริ่มเป็นภาระมากกว่าความสนุก แมลงตายไม่หมดแต่ผมคิดว่าผมคงตายเพราะสารเคมีเป็นแน่แท้ แล้วจะทำอย่างไรให้เรารอดแล้วเค้าก็ไม่มายุ่งกับเรา เอาอย่างนี้ปล่อยให้กินต้นอื่นแต่ต้นที่เราจะกินเราขอไว้ละกัน ผมจึงเร่ิมโครงการกันแมลงด้วยสารอินทรีย์สลับกับสารเคมีซึ่งนานๆใช้ที วันนี้เราอยากจะฉีดมะนาวเพราะว่าเค้ากินใบไปเยอะละ เราก็จะเก็บแค่มะนาวอย่างอื่นเราก็ปล่อยเค้าไปกินบ้าง คราวหน้าอยากจะฉีดมะกอกน้ำกับสาละเพราะว่ากินจนจำไม่ได้ว่านี่ต้นอะไรก็ฉีดอันนี้ปล่อยมะนาวไป สารอินทรีย์เป็นตัวเลือกแรกๆแต่มันทำได้แค่ทำให้แมลงรำคาญไม่ทำให้ตายคุณก็ต้องปรับความเข้มข้นดูว่าแมลงคุณมันทนทานแค่ไหนถ้ามันทนมากเราก็เข้มหน่อย เปลี่ยนสูตรบ้าง จนสุดท้ายหันกลับมาพึ่งเคมีแล้วก็ทิ้งไว้กลับไปใช้สารอินทรีย์ใหม่ ผมมองเห็นข้อดีอย่างเดียวที่แมลงกินใบคือต้นไม้จะได้สร้างใบใหม่ขึ้นมาแต่มันก็ฉลาดพอที่จะรับทานใบใหม่ก่อน ดังนั้นก็รดยาใบใหม่สิครับใบล่างๆก็ปล่อยให้เค้ากินไปบ้างก็ยุติธรรมดี เล่ามาถึงตอนนี้ทำให้ผมนึกถึงโรคร้ายต่างๆที่มันเกาะอยู่กับตัวคุณโดยที่มันรักษาไม่หายหรือไม่หายขาด เราก็คงต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ใช้การรับทานอาหารบ้าง ทานยาบ้าง สลับกันไปเราก็จะสามารถอยู่อย่างรู้เท่าทัน อย่าไปพร่ำเพ้อจะเป็นจะตาย เพราะยังไงมันก็ไม่ไปไหน เพียงแต่เราต้องเรียนรู้ เข้าใจและยอมรับ ปรับตัวให้เข้ากับธรรมชาติให้ได้ เราก็จะมีความสุขครับ